We kennen het allemaal: dat moment waarop je iets voelt opborrelen, iets dat niet fijn voelt, je dwarszit, maar in plaats van het uit te spreken, zeg of denk je: “Laat maar.”
We hoeven echt niet altijd uit te spreken wat je niet prettig vindt. Je weerstand, onrust, irritatie, et cetera. Toch is het belangrijk om je bewust te zijn van dat gevoel. Je voelt het niet voor niets. “Laat maar” klinkt en lijkt onschuldig, omdat het je op de korte termijn rust geeft. Althans, dat denk je.
Ben je vaak geneigd om een gevoel dat jou niet uitkomt weg te duwen en hoor je jezelf dan “Laat maar” zeggen of denken, dan krop je het dus op. Je veegt het onder het tapijt en wat daar belandt, verdwijnt niet. Dus het gaat stapelen, met alle gevolgen van dien… op het gebied van je gezondheid en relatie.
Conflictmijdend gedrag is vaak een overlevingsstrategie. Misschien heb je geleerd dat je de vrede moet bewaren. Misschien ben je bang om de ander boos te maken of dat het je teveel tijd gaat kosten, of wil je niet overkomen als ‘lastig’. Dus slik je het in en stel je geen vragen. Je laat je gevoel van weerstand, ongemak of irritatie voor wat het is. Op dat moment voelt het dus als de makkelijkste weg: rust, geen confrontatie of gedoe en door met de dag.
Maar onder de oppervlakte gebeurt er iets anders. Elke opgekropte en ingeslikte frustratie, elk verzwegen gevoel, elke keer dat je “Laat maar” zegt of denkt, in plaats van eerlijk je waarheid uitspreekt, leg je weer een steentje op de stapel. En hoe hoger die stapel wordt, hoe zwaarder hij drukt. Tot het moment komt dat één onschuldige opmerking of vraag van een ander de hele berg doet instorten en de bom barst.
Het vermijden van conflict lijkt soms op harmonie. Maar het is schijnharmonie. Want echte verbinding vraagt om moed, eerlijkheid en openheid. Het vraagt dus ook om ruimte voor het delen van ongemak. Wanneer je nooit laat zien wat je werkelijk denkt of voelt, hoe kan iemand je dan echt leren kennen? Hoe kunnen relaties (liefde, vriendschap, werk) dan echt groeien?
Bovendien: jezelf continu wegcijferen is doodvermoeiend. Je draagt niet alleen de last van onuitgesproken dingen met je mee. Het kan leiden tot stress, onbegrip, zelfs burn-out. Dat is niet alleen pittig voor jezelf, ook voor je dierbaren. En meningsverschillen mogen er zijn, want we zijn allemaal anders, dus accepteer dat maar.
Dus hoef je niet bij elk meningsverschil de confrontatie op te zoeken. Maar je kunt wél oefenen in jezelf serieus nemen, en dat ook uitspreken in de Ik-vorm, in respect voor jezelf en de ander. Zeg bijvoorbeeld in plaats van “Laat maar”:
Zo creëer je ruimte voor dialoog, zonder direct in strijd te vervallen.
“Laat maar” lijkt klein. Onbeduidend zelfs. Maar het kan het begin zijn van afstand, onbegrip en opgestapelde frustraties. Het kan op de langere termijn meer kapot maken dan je denkt. Door eerlijk te zijn over wat je voelt — ook als dat spannend is — kies je voor echte verbinding. Voor respect en liefde. Voor jezelf én de ander.
Dus de volgende keer dat je “Laat maar” denkt of op je lippen voelt branden, stel jezelf dan twee simpele vragen:
“Wat weerhoudt me ervan om eerlijk en open te zijn in wat ik voel?” en: “Wat zou er gebeuren als ik wél transparant durf te zijn en het wél zeg?”
Kom eens een workshop doen… daarmee voorkom je veel en leer je jezelf nog beter kennen.